سال ۱۳۰۹شمسی، اوج اخـتنـاق سنگيـن و شيطـانی رضاخـان بود؛ دورانی كه اين نوكـر استـعـمـار می‌رفت تا حاكـمـيّـت بلامُـنازع استعمـار انگليـس را بر ايـران حاكـم كند. می‌خواست روحانـيّـت، اين قشـر پيشتـاز و سـازش‌ناپذير امّـت اسـلامی را سـركوب کند. در چنین اوضاعی، بزرگمردی بود كه به‌جرأت می‌توان گفت که از استوانه‌های عرفان و فقاهت و سياست بود؛ […]
سال ۱۳۰۹شمسی، اوج اخـتنـاق سنگيـن و شيطـانی رضاخـان بود؛ دورانی كه اين نوكـر استـعـمـار می‌رفت تا حاكـمـيّـت بلامُـنازع استعمـار انگليـس را بر ايـران حاكـم كند. می‌خواست روحانـيّـت، اين قشـر پيشتـاز و سـازش‌ناپذير امّـت اسـلامی را سـركوب کند. در چنین اوضاعی، بزرگمردی بود كه به‌جرأت می‌توان گفت که از استوانه‌های عرفان و فقاهت و سياست بود؛ عالمی فقيه، كه علاوه بر مدارج والای علمـی، از مسائل اجـتماعـی و تحـقـق احكام اسلام در جامعه غافل نبود و در مقابل رضـاخان با قامتی استـوار ايستـاده بود. در چنان بیتی و در دامان مـادری كه در اوجـی از عـلـم و معـرفـت و كـمـال و مـهربانی قرار داشت، فرزندی چشم به جـهـان گـشـود. نام او را «مَـهـدی» گذاردند. در خانواده‌ای كه گرمای عرفان و جهاد موج می‌زد، مَهدی چيزی جز زمزمۀ عشق و شهادت نمی‌شنيد. جز فداكاری در راه اسلام و اعتلای كلمة‌الله چيزی نمی‌آموخت. از دامان پر مهر و عطوفت مادر، چيزی جز مهربانی، و از مصاحبت با چونان پدری، چيزی جز شيفتۀ جمال حق گرديدن و در‌هاله‌ای ازتقدّس و تقوا و عرفان زيستن فرانمی‌گرفت.
آری، مهدی در چنين خانواده‌ای پا به عرصۀ وجود نهاد و در چنين محيطی پرورش‌يافت، بدان اميد كه در اثر تربيت‌های روحانی و الهی، درآينده‌ای نه چندان دور، حمل‌كنندۀ بار امانتی گردد كه آسمان‌ها و زمين از حمل آن اِبا كردند. او از حدود چهارسالگی، در سال ۱۳۱۴ هـ.ش. به همراه والد مكرّم خود، آيت‌الله‌العظمی ميرزا محمدعلی شاه‌آبادی، كه در آن زمان در شهر قم رحل اقامت افكنده بود، به تهران آمد. آنگاه به مكتب‌خانۀ امامزادۀ يحيی سپرده شد و در طول دو سال، يعنی تا شش‌سالگی به فراگيـری مقدماتی قرآن مشغول شد. سپس در شش‌سالگی به همراه دو برادر ديگرش، روح‌‌الله و نصرالله، كه به دبستان توفيق می‌رفـتند، راهی آن مدرسه شد و تا دوازده‌سالگی دورۀ دبستان را پشت سر نهاد. از همان ابتدا دارای ذهنی خلاّق و هوشی سرشار بود. در دورۀ دبستان، علاوه بر خواندن دروس مدرسه، در منزل پيش پای پدر جلوس كرد و صَرف و نحو و ديگر مقدمات ادبيات عرب را از پدر بزرگوارش فراگرفت. سپس در چهارده‌سالگی برای ادامۀ تحصيل علوم دينی به مدرسۀ مروی رفت.
نظرات