منزل ما در خیابان ری بود، تکیه حمام خانم، در انتهای خيابان بوذرجمهری که الآن خرابش کرده‌اند. يادم مي‌آيد حدود شش سالم بود که يك روز پدرم داشتند لب حوض وضو می‌گرفتند تا به مسجد بروند. در زدند. البته درِ خانه ما همیشه باز بود تا ميهمانان و مريدان ابوي هميشه به‌راحتي بتوانند وارد شود. […]
بعد از پیروزی انقلاب و اوایل برقراری نظام جمهوری اسلامی، من كه تازه دخترم ازدواج كرده بود، یك روز جمعه گفتم: «برادر جان، از نماز جمعه به منزل ما تشریف بیاورید.» ایشان گفتند: «من به شرطی می‌آیم که شما فقط عدس‌پلو بپزید.» من هم دوست داشتم از مهمانانم و عزیزانم پذیرایی خوبی کنم، ولی گفتم […]
واقعاً خودشان نمی‌خواستند نماینده شوند. این را مردم خواستند و از ایشان تقاضا کردند. اولاً مردم بدون هیچ چیزی به ایشان رأی می‌دادند؛ بعد هم مقام معظم رهبری، حضرت آیتالله خامنه‌ای و دیگر آقایان تقاضا کردند که شما قبول کنید. وگرنه، فقط می‌خواستند به اسلام خدمت کنند. یعنی می‌گفتند این هم یک خدمتی است. اخوی […]
اخوی آنقدر خوشاخلاق بودند که احساس می‌کردم ایشان با خداوند منان، داد و ستد داشتند و فدایی راه خدا و رسول و ائمه اطهار علیهم‌السلام و انقلاب اسلامی بودند. اصلاً کارهای ایشان بر همه تأثیر می‌گذاشت؛ به‌‌خصوص در امر سیاست. مردم نیز وقتی جواب اعتمادشان را از اخوی گرفتند، در دور دوم با اقبال بیشتری […]
یک بار هم زمانی که خود اخوی زندانی بودند ما به ملاقات‌شان رفتیم، دیدم دندان ایشان افتاده است. همسر اخوی وقتی این وضعیت را دید، پرسید: «دندان‌تان را داده‌اید درست کنند؟» حاج آقا مهدی گفتند: «بله.» مدتی بعد خانم برادرمان به ما زنگ زد و خبر داد که ایشان امشب از زندان آزاد می‌شوند. ما […]
یادم است قبل از انقلاب، یک اتاق کوچک در همان منزل خيابان پیروزی داشتند كه به‌اصطلاح اتاق دمِ دری محسوب مي‌شد. وقتی به آنجا می‌رفتیم، صبح زود، با احترام زن و مرد را از همسایه‌ها می‌گفتند: «اگر حرفی، کاری، اشكال درسی دارند یا می‌خواهند قرآن بخوانند، به آنجا بیایند. من دو ساعت در خدمت‌شان هستم.» […]
بی‌اندازه خوشاخلاق، اهل بگو بخند و باروحیه بودند. من حتی ناراحتی ایشان را نسبت به فوت فرزندشان ندیدم، ولی خودم خیلی متأثر شدم. هنوز هم که فکر میکنم، میگویم ایشان کجا قرار داشت؛ ما کجا؟ حرفهایشان خیلی بر ما تأثیر داشت. بعد از انقلاب، دولت به اخوی یك دستگاه ماشین بنز داده بود كه آن […]
با آنکه از اخوی‌های دیگر کوچک‌تر بودند، جای خالی پدر را برای ما خواهرها پر می‌کردند. هرگاه مریض می‌شدم، حاج‌آقا مهدی با همه تلاش‌ها و گرفتاری‌هایی که داشتند، به دیدنم می‌آمدند و برایم خوراکی می‌آوردند و می‌گفتند خواهر بخور. ایشان خیلی بامحبت و اهل صله رحم و باوفا بودند. زبانم از شمردن همه محبت‌هایی که […]
در خانه ما یک حیاط وسیع و بزرگی بود که همه به آنجا می‌رفتیم، حیاط خاکی بود و بچه‌ها بازی می‌کردند. خب، از آن دوران سال‌های زیادی گذشته و حرکت‌های آن موقع‌شان که مدرسه می‌رفتند و من هم مریض بودم، به صورت شبحی در نظرم است. بیشتر خاطرات زمانی که ازدواج کردند و این‌ها، یادم […]
