پسرِ پدری معظم

در بالا بودن مقام و جایگاه شهید شاه‌آبادی، همین‌قدر باید بگویم که حاج‌آقا مهدی پسر همان پدری بود که حضرت امام (ره) لقب استاد را به ایشان دادند. البته ما مرحوم آیت‌الله شاه‌آبادی بزرگ را از روی صحبت­‌هایی که امام نقل می‌­کردند و خود شهید هم از مرحوم پدرشان برای ما می‌­گفتند، شناختیم.

مثلاً تعریف می‌­کرد که همواره در مسجد و در روز جمعه به منبر می­رفتند و خیلی داغ علیه رژیم ستم‌­شاهی صحبت می‌­کردند و مأموران جرأت نمی‌­کردند جلو بیایند. یک روز دیگر نیز با هم در کرج بودیم و در باغی قدم می‌­زدیم و برایم تعریف می‌­کرد که یک بار، مأموری تا آخر منبر پدرم نشست تا ایشان را دستگیر کند یا حداقل متعرضش شود، اما چون جمعیت زیاد بود، جرأت نکرد کاری بکند. در ادامه، همان مأمور، فکر می­کنم آرام‌‌آرام تا خیابان سیروس در تعقیب ابوی آمد، اما باز هم جرأت نکرد جلو بیاید. وقتی به منزل نزدیک شدیم، تا سر کوچه ما آمد و بالاخره گفت آقا، بفرمایید برویم کلانتری. و آقا با تشر گفتند: «بله؟ من؟!» اصلاً صحبت‌­های ایشان اثر عجیبی داشت و طوری به آن مأمور تشر زدند که او عقب‌‌عقب رفت و ایشان هم به منزل رفتند.

و قطعاً این شخص باید چنین پسری داشته باشد، یعنی همین شهید عزیزمان حاج‌‌آقا مهدی.[1]

راوی: احمد عرفاتی

[1]  سرگذشت‌پژوهی، مصاحبه با احمد عرفاتی