آیت الله محمد علی موحدی کرمانی، نماینده مردم تهران در اولین دورة مجلس شورای اسلامی

آشنایی نزدیک من با این شهید بزرگوار به سال­های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی برمی­گردد و به خصوص دو سه سال قبل از پیروزی که مبارزات روحانیت مبارز به مرحله تشکل رسید و جامعه روحانیت مبارز تهران، تهران را منطقه بندی کرد و برای هر منطقه، دو نفر انتخاب می­شدند و جلساتی داشتند و نظریات مناطق به بخش مرکزی جامعه روحانیت داده می­شد و همین طور نظریات بخش مرکزی به مناطق. و براساس این نظریات تصمیم ­گیری می­شد و به فعالیت­ها بر این اساس جهت می­داد. آشنایی ما با ایشان در یک مرحله، به واسطه همین جلسات بخش مرکزی جامعه روحانیت مبارز بود. بعدها وقتی که آقای مهدوی کنی، جمعی را به عنوان شورای مرکزی کمیته ­های انقلاب اسلامی انتخاب کردند، که از جمله در این جمع، شهید شاه آبادی ـ رضوان الله تعالی علیه ـ بودند و بنده، این آشنایی بیشتر شد و در مرحله بعد که این رابطه باز هم نزدیک­تر و بیشتر شد، در مجلس شورای اسلامی بود که در خدمت ایشان بودیم.

و اما در مورد شخصیت ایشان بسیار می­شود گفت. مثلاً تلاش فراوان این مرد بزرگوار، یکی از خصوصیات او بود. ایشان نمی­توانست یک جا بنشیند، اصولاً انسانی بی­قرار بود، همیشه در حال حرکت بود و آرام نداشت. و اگر بخواهیم یک فردی را مثال بزنیم که به راستی استراحتش و خوابش بسیار کم بود و تلاش و کارش بسیار زیاد، یکی از مصادیق بارز و روشن آن، شهید شاه آبادی بود. و درست به دلیل همین فعال بود نشان در شورای مرکزی جامعه روحانیت که دو یا سه دفعه افراد انتخاب شدند، که یکی از افراد ایشان بود، و یک بار هم بنده در خدمت­شان بودم و خلاصه این یک صفت ممتاز ایشان بود. خصوصیت دیگر ایشان اخلاص این مرد بود. من به راستی، شهید شاه آبادی را دور از هوی یافتم و این بعد اخلاص، یک مسأله بسیار مهمی است و اگر نگویم تمام مسأله در همین جاست، باید بگویم بزرگ­ترین مسأله است. انسانی بود که دنبال نام نبود، دنبال شهرت نبود، دنبال این­که دیگران بفهمند که فلان کار را او انجام داده نبود و من در رابطه با اخلاص این شخصیت بزرگوار، اگر بخواهم سخن بگویم، گفتنی بسیار است و فقط یک مورد کوچک را عرض می-کنم و آن این­که در شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز تهران وقتی بررسی می­شد که چه کسانی از طرف روحانیت کاندیدای انتخابات مجلس بشوند، در یک مرحله قرار بر این شد که ببینیم از ناحیه جامعه روحانیت، چند نفر از روحانیون را معرفی کنیم و از این تعداد 30 نفر، چند نفر روحانی باشند و بالاخره تصویب شد که در لیست جامعه روحانیت، ده یا دوازده نفر کاندیدای روحانی باشند. حالا رقم دقیقش یادم نیست. بعد، این ده یا دوازده نفر انتخاب شدند. پس از انتخاب این­ها مواجه شدیم با یک مسأله ­ای، و آن این بود که یکی از روحانیون بسیار محترم به دلایلی قرار شده بود در تهران کاندید بشوند و خودشان ترجیح می­دادند که از تهران، کاندید باشند. وقتی این مسأله پیش آمد، با توجه به تصمیم قبلی مبنی بر این­که مجموعاً ده نفره­ای که با هم داشتیم، ایشان با یک اصرار و تأکید بسیار می­گفت که حتماً این آقا باشد و برای این­که آن تصمیم قبلی، نقض نشود من می­روم کنار و ایشان باید به جای من باشد و در این مورد، سخت پافشاری می­کرد و می­گفت ایشان از من صالح ­تر و لایق­ تر است. حال جدا از این­که نهایتاً قرار شد آن یک نفر به تعداد روحانیون اضافه شود، اما شما ملاحظه می­فرمایید که مسأله وکالت و نمایندگی برای او اصل نبود. آن­چه مهم بود، انجام خدمت بود، حال در هر سنگری که می­خواهد باشد و امیدوارم این حالت در همه مسئولین ما باشد. یکی دیگر از ویژگی­های ایشان، صراحت لهجه بود. هر جا تشخیص می­داد که وظیفه است و باید قاطع برخورد کند و انتقاد کند، خیلی صریح حرفش را می­زد و انتقاد می­کرد و هیچ ملاحظه ­ای نمی­کرد و هیچ چیز را در نظر نمی­گرفت جز حق و حقیقت و این­که فرضاً مقابل چه کسی است یا چه شخصیتی است برای او فرقی نمی­کرد و مهم نبود. یکی دیگر از صفات برجسته ایشان، ذوق سرشار و خوش فکری و سرعت انتقال ذهن ایشان بود. هر مطلبی را به سرعت دریافت می­کرد و به موقع حرفش را می­زد و این­ها نمونه ­هایی از صفات بارز ایشان بود. از لحاظ عقیدتی، اجمالاً بگویم که ایشان به اصطلاح خودمان در خط امام و پای­بند اسلام فقاهتی، بودند و این مسأله بسیار مهمی است. یعنی انسان باید دیدگاه ­هایی که نسبت به مسائل مختلف دارد، در چهارچوب مقررات اسلام باشد و آن هم نه اسلام ذوقی که هر چیز مطابق سلیقه ­اش بود آن را قبول داشته باشد. ایشان در عین حال که خودشان صاحب نظر بودند در مسائل اسلامی، ما اگر برای­شان در مورد خاصی نقطة ابهامی بود، تابع نظرات حضرت امام بودند و این می­شود تبعیت از همان اسلام فقاهتی. و اما برخوردشان با مسأله جنگ، یک برخورد فعالانه بود. ایشان از هر فرصتی که پیش می­ آمد برای رفتن به جبهه ­ها استفاده می­کرد و نهایتاً هم می­بینید که ایشان در جبهه به شهادت رسیدند و به آرزوی­شان دست یافتند. مسأله رفتن به جبهه ها یک مسأله بسیار مهمی است و بسیار به جاست که مسؤولین مملکتی بکوشند از جبهه­ ها بازدید داشته باشند و هر چند گاهی به جبهه بروند. هم رزمندگان را خوشحال می­کنند و به آن­ها روحیه می­دهند و هم خودشان روحیه می­گیرند. امیدوارم ما هم ان شاء الله راه شهید شاه آبادی را در پیش بگیریم. والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته.