از نگاه اسناد ساواک

در فاصله سال‌های ۱۳۴۲ تا ۱۳۴۸، فعالیت‌های انقلابی به‌واسطه سخت‌گیری‌های حکومتی دشوار شده بود؛ یعنی از نهضت پانزده خرداد تا انتشار کتاب ولایت فقیه امام خمینی (ره). در فروردین ماه ۱۳۴۶ امام نامه‌ای سرگشاده به عباس هویدا، نخست‌وزیر وقت، می‌نویسد و در آن ضمن برشمردن فجایع آن رژیم و اظهار تأسف از اوضاع نابسامان ایرانیان و فقر روزافزون روستاییان و زحمتکشان، هویدا و همکارانش را از ادامه خیانت به ملت و شاه را از جبهه‌گیری در برابر دولت‌های اسلامی و بازگذاشتن دست اسرائیل برای تسلط بر بازار و اقتصاد کشور برحذر داشت.[۱]

پس از دستگیری امام خمینی در جریان نهضت پانزده خرداد ۱۳۴۲، اعتراض‌های گوناگونی در گوشه و کنار کشور علیه این اقدام حکومت وقت به وقوع پیوست. با آغاز سال تحصیلی جدید حوزه‌های علمیه و ادامۀ بازداشت امام خمینی، علما و فضلای حوزه بر آن شدند که نامه‌ای سرگشاده خطاب به هیئت دولت بنویسند و در آن به اقدام‌های حکومتی در سرکوب، دستگیری و تبعید علمای شناخته شدۀ روز اعتراض کنند و خواستار توقف این حرکت‌ها و آزادی امام خمینی شوند. نام شهید شاه‌آبادی، که در این سال ۳۳ساله بود، در ذیل امضاکنندگان این نامه، در کنار استادان برجسته و فضلای وقت حوزۀ علمیۀ قم دیده می‌شود.

در مرداد ۱۳۵۵ با طرّاحی و مدیریت ایشان و در نهایت بی‌پروایی، نمایش عروسکی در مسجد اجرا شده که در آن به زیبایی هرچه تمام‌تر و با طنزی هنرمندانه، هیئت حاکمه به باد انتقاد گرفته شده است. به گزارش ساواک در این زمینه توجّه فرمایید:

تهیۀ کتب مورد نیاز و بهره‌گیری از کتب و جزوات در راستای فعالیت‌های تبلیغی و مبارزاتی، خشم ساواک را برانگیخته بود. به همین دلیل انواع و اقسام اقدامات نظارتی صورت می‌گرفت تا از رسیدن کتاب‌ها و جزوات به دست شهید شاه‌آبادی جلوگیری شود. جالب اینجاست که با این‌همه نظارت باز هم ایشان با ذکاوت و هوشمندی کتب مورد نیاز را تهیه می‌کرد. اینجا بود که ساواک چارۀ کار را حمله به منزل ایشان و ضبط کتب می‌دید.
در یکی از مکاتبات ساواک کردستان با ادارۀ کل امنیت داخلی ساواک آمده است:

«نامبرده بالا از وعاظ ناراحت و طرفدار روحانیون افراطی می‌باشد که برابر سوابق موجود از سال ۴۸ همواره در بالای منابر مبادرت به ایراد مطالب خلاف و تحریک‌آمیز نموده که به همین مناسبت چندین بار احضار و تذکراتی مبنی بر خودداری از ایراد این‌گونه مطالب به وی داده شده. لیکن یادشده پس از آزادی نیز کماکان به رویۀ قبلی خود در زمینۀ جانبداری از خمینی و اهانت به مقامات مملکتی ادامه داد. که به همین مناسبت در تاریخ ۲۰/۹/۲۵۳۵ (۱۳۵۵) با تشکیل کمیسیون حفظ امنیت اجتماعی، یادشده به یک سال اقامت اجباری در شهرستان بانه محکوم گردیده است.

در خرداد ۵۷ «شهید شاه‌آبادی» برای چهارمین بار بازداشت می‌شود و این بار در کمیته مشترک ضد خرابکاری تحت انواع و اقسام شکنجه‌های ساواک قرار می‌گیرد. پس از گذشت نزدیک به شش ماه، ساواک با امید به نتیجه‌بخش بودن حبس و شکنجه چهارم، ایشان را آزاد می‌کند اما... بهتر است ادامۀ ماجرا را عیناً از قول مأمور ساواک نقل کنیم!

«پرنیان‌‌فر»، رئیس ساواک تهران، در خرداد ۵۷ در مکاتبه‌ای سرّی با «پرویز ثابتی»، مدیرکل امنیت داخلی ساواک، مخالفان رژیم را، که از آنان به عنوان عناصر متعصب مذهبی نام می‌برد، از نظر میزان فعالیت به سه درجه تقسیم و پیشنهاد می‌کند افراد درجه یک بازدداشت شوند. نفر دهم لیست افراد درجه یک کسی نیست جز «مهدی شاه آبادی». این اولین بار نبود که دستگیری ایشان در دستور کار ساواک قرار می‌گرفت. پیش از این نیز سه بار دیگر دستگیر و روانه زندان شده بود و یک بار نیز طعم تبعید را چشیده بود.